زندگی مثل یه جاده ست...
من و تو مسافراشیم
قدر لحظه ها رو بدونیم ... ممکن فردا نباشیم.
پی نوشت:و چقدر خوب که وقتی نبودیم همه ازمون یاد کنند و چقدر خوبتر که به نیکی یاد بشیم.مبداء جاده دست خودمونه و خدایا تو کمک کن که در طول جاده مقصدی مستحکم بنا کنیم تا آرامشی باشه برای خستگی در این مسیر پر تلاطم.